Olmaz Olsun Böyle Şiir

 OLMAZ OLSUN BÖYLE ŞİİR

 

Toplanmışız ağaçlar altında

 

Berrak bir cam gibiydim rüyalarımda,

Vahşi ve kırılgan.

Kimsesiz bir yaşam kadar solgun ruhum

 

Sanki bir huzurdu kimsesizlik.

 

Kaplumbağalı kız tutarken şemsiyeyi,

Dayadım güzel gözlüye kalemi.

Gülerken biliyorsun 

Yağmurun dindiğini

 

Bugün de kalabalıklar arasında yalnızız.

 

Ne yazacağımı bilemiyorum, GYT’yi seviyorum

Ah Notre, bu şarkıların gözü kör olsun…

 

“Işıklı yolun bitiminde, şemsiyeler altında

Isıtıyordu dostluğumuz bizi çatıda!”

 

Diye haykırdı İvan ve silkinip çekti tetiği

Ölümle buluşmak için o an…

 

 

 

 

 

 

Not: Bu şiir (?), 1 Kasım 2021’deki tanışma toplantısı ardından çatıya gidildiğinde yazılmıştır. Hatta çatıdan da çıkıldığında, bir üyenin sırtını masa olarak kullanmak suretiyle yazılmıştır. Her üye kâğıda bir – iki dize yazıp kıvırmış ve bu şekilde kimse birbirinin dizesini okuyamadan altına kendi dizesini eklemiştir. Sonuçta o gün yağmur altında, çatının önünde ve bir üyenin sırtında, bu kolektif şiir (?) doğmuştur…