YORGAN

 Yorgun birileri vardı

Pıtır pıtır konuşurlardı

Susmazlardı neden

Susamazlardı, vardı çok suları belki de

Dertleri kadar mı ne?

Sarılıp yorganlarına

Yorgun yorgun

Konuşup dururlardı birbirleriyle

Niye ki, niye?

Boş değildi sesler

Ama dolu muydu ki?

Onlar bilirler miydi neler dönerdi akıllarında

Yoksa diğerleri gibi miydi onlar da

Düşünmeden, bilmeden mi yaşarlardı?

-Yaşarlar mıydı? Yaşamışlar mıydı gerçekten?

-Yaşıyorlar hala, her dönemde evrilerek

                                                       Var oluyorlar

Var oldurtuluyorlar, bir şekilde öyle böyle

Burunları ve ağızları tıkanarak

Nefes aldırtıyorlar onlara

Yorgunlara, yorganlara

Susamışlara, susamamışlara

Hep var olan ve olacak olanlara

Æ

Düşürüyorlar gözyaşlarını

Pıtır pıtır yorganlarına

Kocaman bir tane tüm hepsi sarılıyorlar ona

Anneleri gibi, belki babaları gibi

Korkunca sarıldıkları, korkutanlara

Pıtır pıtır düşüyor inciler

Islanmıyor yorgan da yorgunlar da

Kalplerinin birbirine olan sıcaklığı

                                          Kurutuyor onları

Onları

Onların denizlerini, duygularını iyi ve kötü

Onlar bir, onlar çok

Kocaman yorganları var,

Kocaman yorgunlukları

Kendi denizleri, okyanusları

Onları susatan, ama susturamayan

İncileri var

Döktükleri ve değeri verilmeyen akıtıldıktan sonra

Avuç avuç yardım ediyor dünyaya

                                         Döngüsüne ve bulutlara

                          Ayrıca yemeklere

Onlar yok olmaz hiç sen olsan da

Onlar vardırlar hep evrilirler

Yeniden gelirler yorgana sarılırlar yine de

Var olanlar,

                     Hep var olacak olanlar

- JOONSEPH -