ÇOCUK

 Çocuk olmak güzeldir derler ama kimse çocuk olmanın ne kadar zor olduğundan bahsetmez hiç. Niye bahsetsinler ki? Herkesin gözünde çocuk olmak dünyadaki en masum şey değil mi? 

Ama bu masumluktan payını alamayan çocuklara ne demeli? Güzel şartlara sahip çocuklar için konuşmak kolaydır. Ama her çocuk aynı değil mi? Aynı olmadığını ben de çocukken anlamıştım.

Bir gün babamla evimizin yakınındaki bir parkta basketbol oynuyorduk. Eğlenceli zaman geçiriyorduk ve ben mutluydum. Sonra yanımıza bir iki çocuk geldi. Benden küçük oldukları belliydi. Ama durumlarının ve imkanlarının iyi olmadığı da belliydi. Sanırım kağıt toplayan çocuklardı. “Biz de oynayabilir miyiz?” dedi biri. 

Ben de işte o çocuk aklımda kalabalık olacağız diye sevinmiştim ama dediğim gibi çocuk aklımla. Babam da nazik bir dille “Oynuyoruz biz öyle.” dedi. 

O zaman nazik bir dille reddetmek nedir bilmiyordum tabi. Sonra çocuklar gitti. Biz de çok durmadık zaten. Çok oynayasım da kalmamıştı. İçimde böyle bir burukluk vardı. Neşem ve hevesim kaçmıştı adeta. Neden onlar da oynamadı diye soruyordum kendime. Onlar da çocuk değil miydi? 

Sonra babama çaktırmadan sormaya çalıştım.

“Neden birlikte oynamadık ki?” dedim. Babam da “Kim oldukları belli değil kızım…” dedi. Neden belli olsun ki, dedim içimden. Ama tabi babam da koruma iç güdüsüyle hareket etmiş o zaman. Ama kimi kimden koruyordu değil mi? 

Sonra benimle biraz daha detaylı konuştu evde. Bütün gün, acaba onlar nasıl hissettiler, diye düşünmeden edemedim. 

O zaman anladım ki eğer kağıt toplayan çocuklar değil de ailesiyle güle oynaya gelen çocuklar olsaydı belki de birlikte oynayacaktık. O zaman kendi kendime ne kadar şanslı olduğumu hatırlattım. 

İşte bir çocuk için bu kadar basitti aslında oyun arkadaşı bulmak. 

Ama neden bütün çocuklara çocuk diye hitap edilip de çocuk gibi davranılmadığını anlayamamıştım o zaman. Şimdi hala anlayamıyorum. Fakir bir çocukla bütün istekleri yerine getirilen çocuk arasındaki o yerlere göklere sığdırılamayan fark neydi?

Neden dünya üzerinde her çocuğa eşit davranılmıyordu? Ailelerimiz farklıysa, ülkelerimiz farklıysa, dinlerimiz farklıysa bu kimi ilgilendirir ki? 

Neden bazı çocuklar ailelerine istediği oyuncağı aldırırken bazıları sadece bakmakla yetiniyordu? Haksızlık değil miydi bu? 

Büyüdükçe daha da çok haksızlık gördüm. Yetişkinler bile bu dünyada eşit değilken çocukların eşit olmasını beklemek… Bazen ara sıra paylaştığım oluyor bu düşünceleri. Ama hep aynı cümleleri duyuyorum insanlardan: Çok hassassın. Halbuki ben hassas değilim. Ben sadece herkesin eşit olmasını istiyordum.

O zamandan beri en büyük hayalim bütün çocukların gerçekten çocuk olabilmesi. Çünkü bence çok özel bir şey çocuk olmak, olabilmek; çocuk kalabilmek. 

-ASTER-