NEDENSİZ DE ÖZLER İNSAN

Bazen özlüyor insan

Eksik olan bir şey olmadan.

İnsan bu sonuçta

Özlüyor nedensizce.

Sadece bir boşluk,

Derin ve ıssız...

Ve yalnızlığın o soğuk ve sert eli

Kalbinin bir köşesine zamansızca

Takılıveriyor boğazındaki bir düğüm gibi.

Olanlar, gelenler, geçenler

Hepsi kararıyor o anda.

Ötesine geçemiyor aydınlık hayaller.

Sanki dönmüyor dünya.

Sanki yağmur hiç yağmıyor da

Toprak kokusu hükmünü sürdüremiyor dünyaya.

Ve sanki çıplak ağaçlar hiçbir zaman yeşeremiyor.

Buğulanıyor, kararıyor bütün yaşayanlar.

Dünya da bir sis bulutu

Rüya gibi

Her an bozulacakmış da

Her bir parçası toz olup uçuverecekmiş gibi

Ve bir el onu tek bir hareketle

Yerle bir edebilecekmiş gibi...

Ya umulan ve asla var olmamış gelecekler?

Hepsi ardında kalmış geçmişler gibi,

Hepsi yabancı, hepsi uzak...

Sanki gelecek şu an ve şu an gelecek değilmişçesine

Sanki yürüdüğü yol aslında hiç var olmamış da

Hisleri de bir yanılsamaymışçasına

Özlüyor sadece

Sevgi bile yolunu kaybetmiş bu yollarda.

Karanlık ağaçların arasında neden

Ve neye ihtiyaç duyar insan

Aslında hiçbir şeyi yok ve aslında birçok şeyi de varken?

Neyi ister?

Neyi arzular?

Karanlıktan çıkmayı mı

Yoksa karanlığa batmak mı daha fazla?

Yaşamak mı ister

Özlemek mi?

Eksik bir şey olmasa bile

Eksiltir mi özlemek için hayatından sevdiklerini?

Aslında sahip olamadıkları değil de,

Sahip oldukları mı olur özlemi?

Asla avucunun içine alamayacakları mı olur hayalleri

Yoksa avucunun içinde tutup da savurdukları mı rüzgara?

Ne olursa olsun,

Nedensiz de özler insan.

Ve belki kavuşamaz,

Ama belki de

Aslında hiç ayrılmamıştır.