GARİP AMA GERÇEK

Ben çok harika biriyim ama maalesef kimse bunun farkında değil. 

Mesela gidiyorum bakkala, adam bana doğru düzgün bakmıyor bile. Gözü hep Kemal Sunal filminde. Yahu amca, kim bilir kaçıncı kez izliyorsun o filmi. Bana baksana yahu! Ben ki ne kadar nadir ve şahaneyim. Ama o neler kaçırdığını bilmiyor ki işte...

Belki öyle ilk bakışta anlaşılmıyordur. 

Sonra dolmuşta yanımda oturan teyze soruyor: Okuyor musun? (Oh diyorum, sonunda biri benim ne kadar harika olduğumu anladı.) Yapıştırıyorum gururla: OKUYORUM, HEM DE ODTÜ’DE. Bölüm soruyor, mühendislik değil. O da büküyor dudağını. "Hmm" diyor, "Neyse".

Belki öyle kısa bir muhabbetle de anlaşılmıyordur mükemmelliğim.

Neyse, sonra bir arkadaş arıyor beni. Kaç yıldır tanırız birbirimizi. Açıyorum heyecanla, sonunda beni takdir edecek biri! Ama arkadaşımın sesi sinirli. "Sen" diyor, "Neden hiç aramıyorsun beni? O kadar yazdım sana, neden hiç cevaplamıyorsun?!" 

Ya diyorum işte dersler mersler, biliyorsun yani benim kafa sağlam değil, gider gelir. Ama sakinleşmiyor, ikna olmuyor. Azarlamak için aramış, azarlıyor ve kapatıyor telefonu. 

Herhalde uzun yıllar tanıyınca dahi tam fark edilmiyor bendeki cevher.

Neyse, eve geliyorum. Diyorum bir aynaya bakayım da göreyim kendimi. Bari ben dizeyim kendime methiyelerimi. Aynanız üzerinde bir örtü var, kaç yıldır kaldırmamışım. Tozdan asıl rengi bile görünmüyor. Örtüyü bir kaldırıyorum ki ne göreyim?!! YAHU BEN İĞRENÇ BİRİYMİŞİM! 

Örtüden kalkan tozlar beni boğadursun, hemmmen kapı dışarı ediyorum aynayı. Kendim olunca bile hiç anlaşılmıyormuş muhteşemliğim... Vallahi enteresan.

-yüce honos