DUHÂ

Kalbimin kırıkları batıyor ellerime

Toparlayamıyorum

ve artık ışık göremiyorum sevgilim

bu korkunç zamanların sonunda

Yerkürede yaşanmış her acıyı taşıyorum ben yüreğimde

Ay ışığının yaralarını saklıyorum geceden çürüyen

Beni de kendisiyle çürüten

Umutlarımı taşıyorum sevgilim, asla ölmeyen

En çok onlar ağır geliyor bana

Ve tanrıdan özür diliyorum her gece

Bu kadar kızgın olduğum için

Söyle sevgilim, nasıl anlatırım ona

Başkalarına merhamet ettiğinde

Bana olan acımasızlıklarını hatırladığımı

Kendi inşa ettiğim duvarlarda hapisim artık

Bu bedende çürüyorum

Aklımı bir karanlık kuşatmış

Derime kazınmış bu hüzün, çıkmaz

Dokunduğum her yeri yakıyorum

Ürküyorum bir çocuk gibi

Bu karmaşıklıkta boğuluyorum

Ve ben bu gece 

Tanrı’nın sarmaşıklarında dolaşıyorum

Unutulmuş ninniler sarıyor etrafımı

Dalgalar kıyılarını terk ediyor

Bir kadın uzakta saçlarını tarıyor

Yıldızlar saçılıyor havaya

Kalbimin yerini hatırlıyorum

Kül olup yanıveriyorum huzurunda

İzmarit gibi havaya dağılıyorum

Sevgili tanrım

Ben yaşayamadığım bir hayatın yasını tutuyorum

Geçmişimin arafından al kurtar beni

Hatalarımdan, günahlarımdan ötesini gör

Beni anla, lütfen, lütfen yargılama

Sevgili tanrım

Beni sen yaratmadın

Gönlümü gezdirmedin cennetinin arka bahçelerinde

Ben yarattım seni, ben düşledim

Varlığını arzuladım delicesine

Kanayan bir yaradan doğurdum

Şimdi seni arıyorum baktığım her yerde ama sana çıkan her yol ölümden geçiyor. Kendimi avutuyorum gök kubbeye bakıp, bir sır gibi fısıldıyorum ismini yıldızlı geceye.

‘Karanlığı çöktüğü vakit geceye andolsun ki, Rabbin seni terk etmedi, sana darılmadı da.’ [Duhâ Sûresi 2-3]

-C