YAVAŞLADIM

Şu sıra yavaşladım biraz; adımlarımı yavaşlattım, gözlerimdeki heyecanı durdurdum. Daha iyi görebilmeyi istedim ancak yamulmuş kambur bedenlerle karşılaştım. İçlerindeki ruhu çekmiş olmalı bir başka ruh. Bir ruhsuz oldum bu akşam, kararmış gözlerle ruhları izlemeye çabaladım. Ruhlar nerede? Hangi evin hangi odasına kitlenmiş olabilirler? Bilmiyorum. Bulmayı denemiyorum! Yavaşladım, ruhumu bir kenara bıraktım, görmeyi denedim. Onlarda birer ruhsuz değil mi neden göremediler benim gördüklerimi? Çok mu hızlılar, çok mu umursamaz, çok mu yalan... Ben bu işe ne derim, nasıl açıklarım bilemiyorum. Gözlerimde bir ağırlık geceye özlem duyuyor, önümdeki insanlar ayakta durmakta zorlanıyor! Akıllarında ne var böyle? Ev, iş, çocuk, dost, araba... Ne olabilir? Ruhun nerede? Ben görmeyi diledim ama evini nasıl bulabilirim? Takip etmem mi gerekir? Neden bunu yapmalıyım, neden ruhunu aramalıyım? Beni insan olduğuna inandır çünkü insanların birer ruhu olmak zorunda! Bana kaybolmadığını, bilincinin yerinde olduğunu bildir. Bildir ki endişem son bulsun ya da bir endişemin son bulmuş olma ihtimali varmış gibi davranabileyim. Biraz sonra buradan çıktığımda ruhum beni kucaklayacak. O zaman yine kaybolan ruhları görmeyi hayal etmeyeceğim, sana bir ruhun varmış gibi davranacağım. Kamburunu görmem gerekmeyecek veya kayboluşunu sana anlatmama gerek olmayacak. Her gün evine gittiğini sandığını, aslında kaybolup durduğunu anlatmama nedenler olmayacak. Gördüğüm gözyaşlarını unutabilirim, gülücüklerimi geri alıp seni kandırmaya devam edebilirim. İşte şu an... Birkaç saniyeliğine yavaşla olanı izle. Ne gördün bilmiyorum ama bu yük çok ağır! 

F.